Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Πώς κατάντησες έτσι ρε έpωτα;
Λες και η κρίση τους έπιασε όλους απ’ τα μαλλιά και φοβούνται να ξεμυτίσουν πλάι σου.
Άσε που σε ονομάζουν στιγμή, στιγμές.
Είναι σαν να πηγαίνεις στο μπακάλικο και λες βάλε μου για 10 ευρώ στιγμές.
Φοβούνται να αγαπήσουν, φοβούνται να ερωτευτούν, φοβούνται τα πάντα.
Απεχθάνομαι την λέξη στιγμή, γιατί κρατάει λίγο, μου θυμίζει την ξεπέτα.
Ενώ εσύ ρε έpωτα έχεις μαγεία, γι αυτό κι όποιοι έρχονται δίπλα σου είναι μαγεμένοι, με τρελά μάτια και ζεστές καρδιές.
Έχει άλλη μαγεία η ηδονή όταν είσαι ερωτευμένος.
Μυαλά να ερωτεύεστε, κορμιά έχουν όλοι.
Γι αυτό σου λέω ρε έpωτα, χτύπα εκείνους που δεν σε φοβούνται, που αλυχτάνε στο περπάτημά σου, που ουρλιάζουν σε κάθε πανσέληνο για την αφή σου.
Δώσε σε κείνους τους φευγάτους, τους αλλοπαρμένους το χάδι σου, την ορμή σου και την λαχτάρα σου.
Κι εγώ θα σε σκεπάσω με έpωτα όταν βρεθούμε.
Θα σου δωρίσω όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις.
Θέλω με μένα να τα χάσεις ολότελα και μόνον το σώμα μου μες στο δικό σου σώμα να γεύεται την μυρωδιά του οpγασμού.
Έpωτά μου!
Πηγή: loveletters.gr